Het leven raast. Alhoewel mijn spiegelbeeld de afgelopen jaren weinig veranderd is zie ik in de kinderen des te meer hoe snel het was gegaan. Hoe de tijd niet had stil gestaan. En dat was goed. Maar was er niets veranderd? Mijn lijf kreeg strepen, mijn glimlach rimpels en mijn haren vielen na de kinderen als herfstblaadjes op de grond. Het waren slechts een paar uiterlijke kenmerken van het moederschap. Om maar niet te spreken over de herhaaldelijke kringen onder de ogen. Het is het meer dan waard. Want de nachtelijke uren, het lijf dat veranderde, bracht me telkens dichtbij hen. Verbonden. Vol trots. Zoveel liefde. En alhoewel het leven raasde, was het God die als een wolk rondom ons leven hing. De afgelopen weken ervoer ik in de drukte van het leven, in de tegenslagen op ondernemersgebied des te meer, dat het tijd was voor een ruk aan het stuur. Voor vernieuwde balans en een andere kijk bovendien. Mijn hoofd blijft malen.. Terwijl mijn hoofd blijft malen en mijn hart piekert, besluit ik te gaan hardlopen. De volgende dag opnieuw. En opnieuw. De regen valt en er is geen kans om de storm te ontwijken. Om hier droogvoets doorheen […]
