Vorig jaar heb je er meerdere keren over kunnen lezen. Mijn tweelingzus verliet ons oude vertrouwde dorpje en daarmee veel familie en vrienden om zich in Israel te settelen. Zo ging ze voor de liefde. Voor het plan wat ze ervoer dat God voor haar had. En emigreerde ze eind 2015, totaal uit haar comfortzone. Trouwde met de liefde van haar leven, reisde het eerste jaar van hun huwelijk naar prachtige plekken en nu? Ze bracht ons eerder dit jaar een bijzonder cadeau, een waanzinnige aankondiging..
Een normale maandag, zo leek het bij het ontwaken van deze morgen. In ons geval een nieuwe vakantiedag en dus besloten we om een ochtendje met de hond & Naomi richting de dierentuin te gaan. We genoten van alles om ons heen, het enthousiasme van puplief die als een kleine beer aangelijnd langs de grote beren liep en Naomi die verwonderd om zich heen zat te gluren vanuit de wagen. Zonder stil te staan bij dat wat komen gaat…
Kun je het je voorstellen? Dat je alle verlangens van je hart, de doodgewone dingen van alle dag, de taal die je je leven lang hebt gesproken opeens niet meer kunt spreken? Simpelweg omdat de liefde van je leven, het prins op het witte paard, de engel uit je dromen, dé ware, een andere taal spreekt? Ik moet er niet aan denken. En toch ben ik (ook een beetje) onderdeel geworden van dit verhaal dat draait om emigreren en de liefde, je leest het vandaag..